Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/125

kości. Drzewo napół uschłe. Jutro spiłujemy z obu stron i okaz pomieścimy w chacie. Z biedy można na tem siedzieć.
 — Najlepsza hubka do ognia jest osowa — rzekł Pantera.
 Tu spojrzał na słońce — i wyciągnął się jak długi.
 — Obiad. Krokiem się dalej nie ruszę.
 Pokładli się wszyscy. Na polance kwietnie było, sucho — brzęczały pszczoły, ogarnęła ich senność.
 — Będzie burza! — szepnął Żuraw, układając się wygodniej.
 I zasnęli wszyscy.
 Rosomaka zbudził jakiś szelest. Rozwarł oczy — i bez ruchu patrzał. Na skraju polanki, trochę w cieniu, stała patrząc na ludzi para łosi — matka i dziecko.
 Niezdarne, jakby z jakiegoś prabytu pozostałe stworzenia, jakby duchy boru, bóstwa pierwocin ziemi. Ciężkie, nieumierne łby — racice jak ski, potężne kończyny.
 Łosza ocierała szyję o drzewo, małe, trochę za matką ukryte, skubało gałązki.
 Wreszcie, uspokojona nieruchomością ludzi, samica zamruczała i przeszła obok śpiącego Cota, ciężką racicą wgniotła w ziemię jego kapelusz — małe obwąchało go ciekawie.
 W tej chwili chłopak się obudził i zerwał. Zwierzęta dały sus potężny, rozległ się trzask łamanych krzaków — zniknęły w gąszczu.
 Teraz się wszyscy porwali i Coto lamentował na opowieść Rosomaka.