Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/129

 I zdjął z wierzchołka szuwaru pióro czarne, cietrzewie przywiązane nitką.
 — Pantero, niecnoto! — zawołał Żuraw — dobrałeś się do moich narzędzi — toć jedwab opatrunkowy!
 — Nie znam się na tem. Szukałem kiedyś nici — do zeszycia podartej kurty, wziąłem, co znalazłem, — odparł niefrasobliwie Pantera. — Ot, mam resztę w kieszeni.
 I oddał mu sumiennie — brudny, splątany węzeł — drogocennych nici.
 — Od troglodyty — pierwsze wcielenie! — burknął Żuraw, odrzucając śmiecie.
 Rosomak troskliwie zebrał gniazdo i jaja do kolekcyi i uczył Cota.
 — Śliczny i rzadki ptaszek — krewny słowika, ale nie żaden solista. Za to ma śliczną błękitną tarczę na piersi. Niech żyje Pantera za tę zdobycz!
 — To i koniec. Wódz się niczem nie chwali. Ani Coto?
 — Wybrnijmy stąd i niech zabezpieczę jajka. Widziałem coś ślicznego — ale pewnie poszło. Zaprowadzę was w każdym razie.
 — Poszło? Co może być takiego?
 Ale Rosomak milczał i, gdy stanęli na trwałym gruncie, wskazał ręką daleko widoczny świerk i tam się skierowali.
 Gdy mijali jakąś wrzosem pokrytą haliznę, nagle ujrzeli coś czerwonego — sunącego pędem po ziemi.
 — Kuba! — ucieszył się Żuraw.
 — Chr, chr — radosne, i Kuba już był na jego ramieniu, zziajany, mokry, z bokami zapadłemi.