Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/141

kiem, Rosomak coraz to wyrzucał przed chatę zreperowany kosz. Coto, pomimo bąbli, mozolił się z łozą, ale zamiast wymysłów — pogwizdywał: Koszykarza.
 — Możebyś wziął odemnie lekcję łatania, ty, derusie, rekrucie! Patrz, jakeś kurtę urządził. Wisiałeś pewnie na jakimś sęku, zanim całe plecy się podarły.
 — Ej — mnie się nie chce takiej babskiej roboty — mruknął lekceważąco chłopak.
 — Co to jest babska robota? Nie każę ci dzieci rodzić ani karmić — co jest jedyne specjalnie kobiece. Zresztą każda robota każdemu człowiekowi równa. Nawet może ja lepiej łatam jak Drozdowa.
 — Pantera zna tylko jedną kobietę — Drozdową.
 — Już piętnaście zim swarzymy się — można poznać.
 — A Pantera nie miał żony?
 — Żony? A ty miałeś?
 — Ja jeszcze nie, ale Pantera ma już pewnie trzydzieści lat.
 — I siedm, rekrucie. Ale mi to jeszcze nigdy do głowy nie przyszło.
 Począł się śmiać i zwrócił do Żurawia.
 — Doktorze — możebyśmy sobie pofundowali po żonie?
 — Spirea palustris! — zamruczał Żuraw, pisząc.
 — A wuj przecie był żonaty! — rzekł Coto.
 Rosomak milczał chwilę, bo zębami przytrzymywał wić.
 — Tak. Miałem żonę i matkę! Obiedwie zmarły, ale żyją w mej duszy — czczone i bardzo umiłowane.