Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/164

  Coto wnet się z Jaśkiem poznajomił i zaczął napierać się kosy.
  — Jakże to! — nudził Rosomaka — on ma tylko trzynaście lat, i kosi, a ja mam szesnasty.
 — Ho, ho — ja mam trzydzieści siedm, i ledwiem się dziś ożenił. Pojąłem waszą wnuczkę — ojcze. Zaraz ledwiem ją poznał, bo bałem się, że mnie Żuraw ubiegnie! — śmiał się Pantera.
 — No i na teściową zdałeś swą robotę.
 — Ale za to wyręczę żonę w grabieniu.
 — Coto, dostaniesz kosę — nie lamentuj — mam zapaśną. A dogodzę ci przez wdzięczność, żeś mi doradzał małżeństwo. Pyszny wynalazek. Zaraz mi przybyło powagi!
 I, na zadokumentowanie tej powagi, dał susa w gąszcze, zabeczał jak kozioł i krzyknął.
 — Hej, Jasiek, Coto — kto zgoni Panterę?
 Chłopcy pognali.
 — On ich godzinę będzie wodził, a wreszcie gdzieś się przyczai, zmami — że i do wieczora będą szukać! — zaśmiał się Odrowąż.
 Jakoż gdy przyszli do chaty zastali Panterę z „żoną“ na ręku i Kubą na ramieniu. Trochę tylko był zdyszany.
 — Gdzie chłopcy? — spytał Rosomak.
 — Szukają Pantery po puszczy.
 Rosomak i Żuraw powitali Szczepańską, ale Odrowąż nie dał długo gawędzić.
 — Póki jasno narządźcie i poklepcie kosy. Jutro z rosą trzeba zaczynać.