Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/170

 Gdy się zbudzili, był wieczór. Zerwali się, obejrzeli — byli sami na skoszonej polanie. Obok nich stały dwojaki z jedzeniem i dzbanek z wodą.
 — O Jezu! — krzyknął Jasiek — przespaliśmy cały dzień.
 — I jak im się pokazać na drwiny Pantery — jęknął Coto.
 Zamyślili się frasobliwie.
 — Bo i wstyd! — szepnął Jasiek, blizki płaczu.
 — Już lepiej wcale się nie pokazywać.
 — A jakże?.
 — Uciec.
 — No i co?
 — Gdzieś osiąść osobno w puszczy, na jakimś niedostępnym oblewie.
 — Tobie moża, ale nie mnie. Matka będzie się trapić! — odparł poważnie Jasiek. Chyba jej powiem.
 No to leć i powiedz.
 Pobiegł Jasiek, a Coto zaczął tworzyć plan owego osobnego bytu: schroniska na drzewie, posiłku z jagód i jaj ptasich — i zaczął mu się ten projekt podobać — gdy nadbiegł Jasiek.
 — Matka mówi, że dziadzio zostawił dla nas rozkaz, żebyśmy poszukali raków na wieczerzę. Umyślnie nas zostawili.
 — Może to nie prawda?
 — Matka mówiła, słyszysz! Matka i za górę złota nie powie nieprawdy! — oburzył się Jasiek, i gotów był do bójki, żeby tamten ośmielił się pisnąć.