Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/171

 Miał już ze sobą siatki i torby i na przełaj ruszyli do jeziora.
 — Bolą cię kości? — spytał Coto.
 — Iii, nie! Trochę! — bąknął Jasiek.
 Woda orzeźwiła ich i brodzili z rozkoszą, a że raki dobrze się brały, potrosze zapomnieli i wstydu i zmęczenia.
 Gdy wrócili ze zdobyczą do chaty, tamci zawzięcie klepali kosy, nikt jakby ich i nie zauważył, a przy wieczerzy Pantera stękał, że rąk i nóg nie czuje ze zmęczenia, a inni przytakiwali mu.
 — Po lacku robimy, nie po chłopsku — rzekł Odrowąż — a nawet i chłopi połamani się czują na początku. Nic to, trza się wykąpać i przemódz! Za parę dni zapomnimy! Żeby ino ten upał deszczu nie sprowadził.
 Pokładli się zaraz spać i Coto śnił, że po dachu bębnią krople ulewy i można będzie leżeć w sianie do południa.
 Ale był to tylko sen i zdało mu się, że chwilą zaledwie spoczywał, gdy go zaczął budzić Pantera. Pogodny świt wzywał do znoju.
 Ale Coto podniósł się i ze stęknięciem napowrót upadł na posłanie. Okropny ból wszystkich muskułów, kości, ścięgien wyciskał mu łzy z oczu, przyprawiał prawie do mdłości.
 — Nie mogę się ruszyć — wyjęczał z płaczem. Zostawcie mnie. Chyba to paraliż.
 — Paraliż! Czego to się zachciewa! Przemęczyłeś się, niezwyczajny roboty. Teraz się przemóż, bo