Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/180

zajadle, gorączkowo, bez chwili odetchnienia, aż z góry rozległ się głos Odrowąża.
 — Zawierszam. Dobra nasza! Zbierajcie czysto, obierajcie boki grabiami, szykujcie powrósło! Już nam deszcz nie straszny. A deszcz już leciał, już wicher się zrywał, chmury wychodziły nad las, zaczynało w nich huczeć, jak werbel na bitwę.
 Ludzie jeszcze zajadlej pospieszali.
 — Powróz prządź, ot tak! — zawołał Jasiek zdyszany, przypadając z Cotem do stogu i snując zeń siano, które Szczepańska skręcała w powrósło.
 A tamci zbierali rozstrzęsione resztki kopic i podawali, wołając ochryple.
 — Zabieraj — hop — odbieraj!
 Wicher począł się z nimi borykać, szarpać siano, wydzierać z rąk brzemiona.
 — Dawajcie sznur! — krzyknął Odrowąż.
 Podano mu dwa, skrzyżował je na szczycie, końce utwierdzono w ścianie, z wideł uczyniono parę stopni, po których stary zsunął się na ziemię.
 Tedy się przeżegnał — jakieś litery w powietrzu w stronę chmury nakreślił.
 — Nad chudobą naszą i nami Bóg łaskaw, dał czas i siłę — by dokonać. Niech Mu będzie cześć i chwała.
 — Na wieki wieków Amen! — dopowiedzieli.
 I stali chwilę wszyscy na widłach wsparci, dech łapiąc i znojone twarze do wichru zwracając, a wtem lunął deszcz i grzmot uderzył z chmury.
 Tego wieczora, gdy Coto chciał wziąć łyżką do ręki, nie zdołał zgarnąć palców.