Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/182

ły pędzili, ciskając na rój garście ziemi, liście, gałązki, krzycząc zdyszani, podrapani, a zajadli.
 Jakaś pierwotna żądza zdobyczy ogarnęła ich — jakaś pasja praojców bartników. Darliby się tak przez bagna, trzęsawiska, wody — nie ustaliby — chyba martwi.
 Aż wreszcie rój zmęczony opadł na krzew kaliny, na spoczynek.
 Ciemne mrowie owadu uczyniło jakby szare grono i znieruchomiało.
 — Wody, wody! Kropić, bo się za chwilę porwą. — komenderował Jasiek.
 Coto przyniósł wody w kapeluszu i prysnęli na rój.
 — A teraz co? Co z nimi robić? — pytał zdyszany.
 — Dawaj koszulę, moja podarta! — jąkał Jasiek bez tchu, pomagając towarzyszowi rozebrać się. — Związuj kołnierz i rękawy witką łozową — mocno — ot, tak, prędzej, nim się opamiętają i zaczną ciąć. Podsuń koszulę pod gałąź. Trzymaj, uważnie, żeby wszystkie zamknąć. O, już się burzą! Ani drgnij! Trzymaj, niech tną, my przecie leśne ludzie. Cierp, cierp — zaraz gałąź utnę.
 Coto zaciął zęby, spełniał rozkazy, otoczyła go szara ćma, poczuł na ciele piekący ból, brzęk gniewny, zapach kwaśny jadu, ale się zapamiętał w postanowieniu, ani pisnął, ani się opędzał.
 I oto tryumfujący stanęli po dokonanem dziele. Obadwa spoceni, zziajani, brudni — jeden do pasa nagi — i poznaczeni śladami żądeł.
 I trzymali jako zdobycz cudaczny worek z koszuli, w którym huczał rozpacznie uwięziony rój.