Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/191

 — Wodzu, palimy Kupałę. Ściągnęliśmy stos pod niebo wysoki.
 — Dobrze. Wszyscy pójdziemy! Tylko ryby mnóstwo do sprawienia. Gromadnie trzeba pracować, żeby do wieczora skończyć!
 Mniej się to Panterze podobało, ale stanął z innymi do roboty.
 — Nie będzie głodu w post, mówił. Żeby jeszcze grzyby obrodziły — to zimować będziemy jak króle. Ot — i Bartnik wraca.
 Bartnik przyniósł więź kłosów żytnich i ciężki tobół zapasów — przytem różne wieści ze świata.
 Ziarno wyłuskał na dłoń Odrowąż — obejrzał, w zębach sprobował.
 — Dopiero po Św. Pietrze można żąć — zdecydował.
  — Pobujamy jeszcze tydzień po borze! — szepnął radośnie Bartnik do Cota.
 — Jagodny tydzień! — rzekła Szczepańska. — Raki gotowe — chodźcie wieczerzać!
 Zasiedli w koło stołu — gdzie się barwiły misy — pełne — i wśród chrzęstu łamanych kleszczy Pantera rzekł:
 — Coto, wiesz ty — że ci trzeba samemu iść do Wdowiej Góry i stos zapalić!
 — Dlaczego?
 — Bo pierwszy raz Kupałę palisz i nie masz kwiatu paproci.
 — A wy macie?
 — Wszyscy.