Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/206

i zapach żywicy. Rozejrzał się Coto — był sam, ale za drzwiami słychać było jakiś roboczy szmer.
 — Matko! — zawołał.
 Ale zamiast Szczepańskiej ukazał się Odrowąż z miską w ręku.
 — A co? Jeść chcesz!
 — I jeść, i żyć, i gadać, i śpiewać! Opuściła mnie słabość. Tak mi dobrze! Dziękuję, ojcze.
 Zaczął pożerać z wilczym apetytem polewkę, gęstą od ryby i kartofli, zaprawioną obficie śmietaną.
 — Matki niema?
 — Nikogo niema. Wszyscy u żniwa — ale co wieczór jeden przybiega o ciebie się dowiedzieć.
 — Mój Boże, a czy dla mnie żniwa starczy? Już wstanę, ojcze, tylko lewa ręka jeszcze nie słucha!
 Usiadł na posłaniu i poczuł pod stopami futro — spojrzał.
 — Bestya! — zaśmiał się.
 — Należy ci się pod nogami ją mięć, a i czapkę ci Pantera zdobył.
 I pokazał Odrowąż dwie małe skórki kociąt.
 — Znalazł w dziupli dębowej. Podrapały mu szpetnie ręce, ale całe gniazdo zczezło, dzięki tobie.
 A ot — i czerep masz na pamiątkę boju — mrówki oczyściły cudnie.
 — Straszny zwierz — chyba mocniejszego niema w puszczy?
 — Niema — tylko szczęściem rzadki. Dawniej bywało, że i niedźwiedzia zadarł. Teraz niedźwiedzi niema, ale łoś mu się też nie obroni.