Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/207

 — Wyście go ojcze bili kiedy?
 — Mało. Ostatni był lat dziesięć temu. Zadarł łanię i tak się przeżarł, żem go śpiącego na drzewie dopatrzył — i zabił.
 Coto siedział zasłuchany.
 — Tak dziwnie cicho! — szepnął.
 — Bo już lato, Lipiec. Ptaki skończyły gody — owad tylko w skwarze hula i brzęczy.
 — To już dawno leżę?
 — Trzeci tydzień.
 — O Boże! Tyle czasu bez roboty.
 — Nie wiele. Zdrową masz krew. Po kłach i pazurach rany jadem jakimś zachodzą i ciężko się goją. Bogu dziękuj, żeś miesięcy nie odleżał.
 Ujął go za rękę i począł palce jakimś tłuszczem maścić i rozcierać.
 — Będziesz władzę miał, ale nie zaraz. To nic! Grzyby zbierać zdołasz, a to będzie pierwsza robota. Z nowiu już powinny się wysypać, bo ziemia kwitnie.
 A wtem prędkie kroki rozległy się w ogródku — i w progu stanął Bartnik, zdyszany i uśmiechnął się radośnię.
 — Już uciekasz z posłania. Chwała Bogu.
 Uścisnął dłoń chorego, pocałował dziada w rękę i prędko raportował.
 — Wódz przysłał po miód — bo jutro u nas dożynki.
 — Już — tak prędko! — zdziwił się Odrowąż.
 — A bo tak! Jak ludzie zobaczyli doktora z kosą — tak się zlecieli z chorobami — a on powiada: — Zboże nie może czekać; niech kto mnie wyręczy przy kosie, to