Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/220

 Gąszcze ożyły. Jakaś moc druzgotała krze i młode drzewa, jakiś huragan je chylił i roztrącał. Głuche, ponure mruczenie i trzask, jakby drewnianych kołatek.
 Na roziskrzony, pytający wzrok chłopca, Rosomak szepnął prawie bez dźwięku:
 — Łoś idzie. Olbrzym!
 I nagle rozwarły się gąszcza, znikły jakby zdmuchnięte wichrem i na haliznę o dziesięć kroków przed nimi wynurzył się kształt potworny i fantastyczny.
 Na razie Orlik nie mógł zrozumieć.
 Zwierz to był, czy ruchomy roślinny gąszcz?
 Nogi tonęły w krzakach, a potworny łeb był jedną masą zieleni, oplątaną wokół kilkunastoramiennych rogów.
 Masę tę zwierz rył, tarł wokół siebie, zbierając więcej i więcej chmielu, jarzyn, gałęzi. I oto, czemś zaniepokojony, stanął na haliźnie i wyprostował się w całej potędze.
 Parsknął i zawęszył. Ciemne, poważne oczy rozejrzały się w kolo, nagie, rozdęte chrapy zdawały się pytać, badać, myśleć. Doleciała go woń nieznana, tajemnicza, a instynktowi groźna — dymu.
 Nie spłoszył się jednak — ufny w swą mocarność, śmigłość nóg, znajomość puszczy.
 Parsknął raz i drugi ze wstrętem, z pomrukiem jął znowu drzeć rogami pnącza i powoli ruszył dalej, klekocąc racicami.
 Za nim, korzystając z trzasku łamanych odrośli, ruszyli ludzie.
 — Godowa pora! — szepnął Rosomak.