Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/222

 Jakoż Odrowąż już stworzył pierwotną suszarnię. Nad żarem zasnuł ruszt z prętów i rozłożył grzyby.
 — Do jutra przywiędną — potem się znowu żaru napali — i skończone. Cobyśmy nie zabrali w wóz — poniesiemy w torbach.
 Towarzysze zebrali się już wszyscy. Żuraw czyścił jakieś korzenie, Bartnik plótł chodaki, Pantera rozłożył ognisko i piekł na żarze rydze.
 — Coś taki milczący, Pantero? — zagadnął Rosomak, wyciągając się na ziemi.
 — Nie widzicie, co robię?
 — Widzę. Rydze przypiekasz. Tylko nie wiem dla czego nie solisz?
 — Łzami solę! Czerwone jarzębiny, złoty liść z brzozy lecący i rydze! Toć jesień!
 — Milknie wszystko i tęsknieje, Ale żeby spoczynku nie było i ponurości jesieni i grozy zimy — nie byłoby szczęścia zmartwychwstania. Trzeba mieć ufność i mądrość ptaka, rośliny, zwierza. Mijamy a trwamy.
 Tu się zwrócił do Odrowąża i spytał:
 Czy znacie, ojcze, zwierzy bród przez Pohybelnik do Medwidły?
 — Nie. — Zdziwił się Odrowąż. — W Medwidle leżeliśmy wtedy, po powstaniu, aleśmy dobrnęli tamtędy — od jezior.
 — Dziś nam łoś bród wskazał. Jutro spróbujemy. Zanocujemy tutaj — w domu matka jest — to domowników dopatrzy.
 — Dwadzieścia lat w Medwidle nie byłem, bo