Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/228

 Na środku polanki na więdnących ledwie zielskach, zdeptanych jak tok, leżał nieżywy, młody łoś. Miał złamane kręgi, wyprute wnętrzności i całe ciało stratowane racicami.
 Pochylił się nad nim Rosomak.
 — Ten olbrzym go pewnie zamordował, ten com go widział wczoraj. Ale bitwa była ciężka — udeptali ziemię jak na turnieju.
 — A ile tu śladów. Rachuję, że klemp było ze siedem na godach. Spory młokos - siedmiolatek! Już go liszki napoczęły — tej nocy wilki dokończą. Żeby strzelby, zasadzkę można zrobić — tylko, że skóry nic warte.
 Rosomak zaczął gwizdać — w pewien, znany towarzyszom, sposób, by ich zwołać co rychlej.
 Odpowiedziały odzewy coraz bliższe, wreszcie wszyscy się zebrali i gwar napełnił puszczę.
 — Patrzcie, smyki, do czego doprowadzają amory! — śmiał się Pantera do chłopców.
 A Żuraw badał po naukowemu zwłoki i rzekł:
 — Szkoda, żeśmy nie widzieli turnieju. Bronił się po bohatersku. Jedną rosochę ma zupełnie utrąconą i przednią nogą złamaną. Upadł — i wtedy rozprół mu jelita i zdeptał.
 — I poprowadził stado za sobą — tamtędy. Ławą szli, jak prawdziwe weselne grono!
 Praktyczny Pantera z Odrowążem już rozpalili ognisko — już stary zabierał się do zdjęcia skóry.
 Chłopcy gapili się ciekawie, Żuraw badał obsady