rze. Tedy im się zameldujcie i złóżcie raport swego trwania i gotowości służby, a pierwszemu polskiemu naczelnikowi oddacie siebie do szeregu, a złoto owo, w mogile przechowane, na skarb ojczysty.
Słyszysz, panie Chorąży, i ślubowanie nasze przyjmij. Niech żyje Ojczyzna!
Jak grzmot rozległ się okrzyk zbiorowy.
Rzucił pierwszą garść piasku Rosomak.
— Niech ci lekką będzie ta ziemia ukochana! — i skinął na chłopców.
Wyciągnęli się jak struny i z żywiołowym rozmachem zaśpiewali:
Jeszcze Polska nie zginęła
Rwała się pieśń w zdławieniu wrażenia potężnego, w łzach, co znają tylko miłujący i mężni, i kwitła, pieśń nad mogiłą, jakby proporzec biało-amarantowy, a cichy bór słuchał i dawne czasy wspominał.
Mogiła wyrosła, złocąc się z daleka, a obecni pożegnali ją ostatnią obrzędową pieśnią „Anioł Pański“.
I został Chorąży na swym posterunku samotny, a oni wracając do chaty, radzili:
— Dąb mocarny posadzić mu na mogile!
— Brzozę, coby go gałęźmi tuliła jak matka.
— Krasną jarzębinę, żeby mu ptaszki śpiewały.
— Lipę, żeby mu pszczoły gwarzyły.
— Głaz znam w gąszczu. Przywleczemy i wykujemy kto leży pod nim.
— Uczyni każdy dar jaki zechce! — zdecydował Rosomak. Ja wam, chłopcy, złoto zdaję. Obmyślcie schronienie.
