Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/103

 — A ty, łotrze, dopiero teraz mi to mówisz. Gdzie pójdą?
 — Błotami na wschód — o, tam.
 — Czy wiedzą, że ich ścigamy?
 — Spodziewają się, że nie ośmielicie się iść w tę dzicz.
 — Doprawdy! Wielu ich?
 — Będzie tysiąc.
 — Naczelnika widziałeś? Znasz?
 — Może i znam — ale oni tam nie noszą galonów. Wszyscy w siwych kurtkach — zresztą widziałem tylko kilkunastu zbliska, a resztę zdaleka.
 — Dlaczego ruszyli stąd?
 — Nie wiem, panie! — odparł, i jakby już sił mu brakło, i nie miał tematu do dalszej rozmowy, spojrzał po kozakach, kijem poprawił ogień i chciał usiąść napowrót.
 Asauła zamierzył się nań pletnią.
 — Ty łotrze, hultaju, psie! Myślisz spać w takiej, chwili! Obwiesić cię na pierwszej gałęzi za takie niedbalstwo! Ruszaj!
 — Gdzie, panie?
 — Poprowadzisz wojsko do nich. Myślą, że się boimy ich moczarów! Ha, to poznają rosyjską odwagę i bagnety, te pany! Hej! wziąć go w środek, a jak zechce uciekać, palić w łeb bez ceremonji. Sto nahajów temu, co mu da umknąć.
 Kozacy usłuchali rozkazu. Świda ledwie miał czas czapką włożyć, popchnięto go gwałtem naprzód.
 — Pocóż ja mam uciekać — rzekł do asauły — gdy was zaprowadzę tam, to ich wytłuczecie, a ja nie będę potrzebował jutro iść do miasteczka. Tam mil