Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/106

 Posuwano się ciągle. Świda raz jeszcze obejrzał się za siebie i przyspieszył kroku.
 — Kaczki! — zawołał nagle podnosząc rękę. — Całe stadko, siedem! Żeby nie strach Lachów, możnaby zabić parę, ot tak lecą wygodnie.
 Kozacy podnieśli głowy, za ich przykładem poszli oficerowie. Przewodnik spojrzał na rów — w tem miejscu leżała na nim stara, spróchniała kłoda, formując kładkę.
 W tejże chwili z obu stron grobli padły jak na komendę dwa strzały, zadymiły gąszcze.
 Dwaj kozacy na przodzie zachwiali się na siodłach z jękiem.
 Strażnik się zgiął, prześliznął pod brzuchem prawego konia, skoczył na kładkę; zanim zdołano oprzytomnieć, już go nie było.
 Krzyk zgrozy i wściekłości skonał na ustach asauły.
 Błysło znowu; już nie dwie, ale kilkadziesiąt kuł gwiżdżąc, wpadło w środek wojska. Padały konie, ludzie w całym szeregu.
 Była to matnia.
 Powstała chwila okropnego zamieszania. Ranni walili się na ziemię, jęcząc, konie się porywały, wspinały, padały na krąglakach, w jednej chwili porządna, jednolita kolumna zbiła się w bezładny kłąb.
 W gąszczach zaruszało się znowu.
 — Hej, bracia, pal! Razem! — rozległ się donośny głos Kazimierza Świdy.
 Odpowiedzią był grad kul celnie wymierzonych i okrzyk z tysiąca piersi:
 — Niech żyje Polska! — i nowa salwa.