Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/135

był nóż, przeciął sznur. Czaplic nawpół zdławiony, osunął się na ziemię, jak drewno.
 W tejże chwili dwa sztylety mignęły w ręku oprawców, rzucili się na obrońcę jak tygrysy. Powstało zamieszanie. Świda zręcznie uniknął ciosu, miał już. i on broń w ręku.
 — Stój! — zawołał. — I precz z ostrzem! Ja, brat, powstaniec, wasze sztylety nie dla mnie!
 Wódz był znowu na oknie.
 — Kto ty, — krzyknął — co bronisz psa i złodzieja!
 — Nie bronię go! — noga powstańca ze straszną wzgardą trąciła winowajcę. — To gadzina, którąbym zdeptał spotkawszy, i dlatego nie chcę jego śmierci z waszej ręki przez stryczek.
 — Co to za próżna gawęda — burknął ponuro jeden z katów — czasu nie mamy, idź stąd, gdzie cię nikt o radę nie pyta.
 Ale wódz na dźwięk głosu Aleksandra przystąpił żywo.
 — Poświeć! — rozkazał. — Chcę zobaczyć twarz tego człowieka.
 Latarnia rzuciła promyk żółtawy na harde rysy naszego bohatera. Wódz spojrzał i ledwie powstrzymał okrzyk.
 — To pan! — zawołał zdumiony. — Tu o parę mil od partji, w Sterdyniu!
 — Mój obowiązek prowadzi w różne strony i w różne miejsca — odparł młody człowiek, ściskając podaną dłoń znajomego obywatela. — Spałem tu w tej ruderze, czekając nocy, gdyście przyszli!