Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/143

zboru przeniesiono w drugi koniec obozowiska, powstańcy usunęli się od dębu, mówili ciszej.
 Po godzinie nieruchomości sądząc, że go nikt nie śledzi, więzień podniósł głowę i rozejrzał się.
 Spotkał utkwione w siebie oczy Żelisławskiego i czarny otwór lufy.
 Zacięty chłopak był pierwszym na straży.
 — Czego pan potrzebuje? — zapytał drwiąco. — Nudno, co? wśród takich oberwańców jak my! Bodaj to tamto towarzystwo, com widział w miasteczku, w domu zarządu.
 Czaplic zazgrzytał zębami, odwrócił się mozolnie od zuchwałego wyrostka.
 Po drugiej stronie znowu para wstrętu pełnych oczu i znowu czarny otwór lufy.
 — A, witam pana! Pan mnie nie poznaje? Hipolit Rudnicki do usług! Ileż to panu Moskale dali za wydanie mojego brata?! Nie pamięta pan! Zginęło w ogólnym rachunku!
 Szkoda! Świda miał słuszność.
 Dla winowajcy zaczynała się powolna, moralna tortura. Wnurzył twarz w mech leśny i pomimo drętwienia członków nie zmienił postawy. Straszno byłoby w tej chwili zstąpić w tajniki jego mózgu.
 A wśród obozu tymczasem po krótkiej naradzie z bratem stanął Aleksander Świda, zawsze czynny, zawsze gotów do dzieła, i spytał donośnie:
 — Koledzy, kto ze mną na ochotnika, w ciężką drogę?
 Powstało pół partji. Bóstwem ich był ten gwałtowny, nieustraszony towarzysz.