Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/153

godnej pozycji. Dwaj inni, zlani wodą, ogłuszeni piorunami, dobili się karczmy.
 Stała istotnie na zbiegu dwóch dróg, obdarta, krzywa, świecąc dziurami w dachu. W izbie było błotnisto i pusto; żydówka brudna jak stara miotła, otoczona zgrają bachorów, przyjęła nieznajomych przerażonem spojrzeniem i pokłonami do ziemi.
 Usiedli za stołem, milczeniem zbywając tysiąc pytań i wykrzykników. Pomimo pozornego spokoju, nie czuli się zbyt bezpiecznymi. Co chwila to jeden to drugi wyglądali oknem na szerokie drogi i próbowali broni za burką. Było jednak cicho i pusto. Żydówka wróciła do swego gospodarstwa zastawiwszy niespodzianym gościom nędzny posiłek. Świda uspakajał się powoli.
 — A daleko tu do wsi? — spytał gospodyni, wstając od stołu i rzucając nań zapłatę. Jerzyna zbierał w zanadrze część jadła dla Topolnickiego.
 — Nie, będzie wiorsta.
 — A gdzie gospodarz?
 — Pojechał za wódką.
 W tej chwili zdało się Świdzie, że wśród odgłosów burzy, usłyszał kilka gęsto po sobie następujących strzałów.
 — Kto tu poluje? — zagadnął przystępując do okna.
 — Albo ja wiem. Może to panowie na wojsko strzelają.
 — Jakie wojsko? — powstaniec zbladł.
 — A one, co nocowało dziś we wsi i idzie do Sterdynia.