Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/167

kroków za nimi, gnane prądem, płynęło drugie ich czółno. Nikt na niem nie stał, pomimo to Jerzyna wzrok wytężył, ręce podniósł nad głowę.
 — Patrzaj, patrzaj! — wołał.
 Zatrzymali się.
 Na spodzie łódki między dwoma pakami leżał człowiek.
 — Trupa rzucili w czółno, bojąc się powstańców!. Stój, zabierzmy go!
 — Patrzaj, patrzaj! — krzyknął teraz Topolnicki i rękę wyciągnął.
 Człowiek się poruszył.
 — Żyje! — wrzasnęli obaj, szaleni radością.
 Po chwili Jerzyna już złowił łódkę, przeszedł w nią i załamał ręce. Przed nim leżało widmo Świdy.
 Z odzieży zostały poszarpane krwawe łachmany, obnażona pierś czarna była od razów, nie miał butów, czapki, twarz pokrywało błoto i krew, z rąk obdartych ściekały czerwone pasemka, z ust sączyła się też krew obficie. Żył jednak, rzucił parę razy oczami, spojrzał na nich, podniósł rękę — i zemdlał.
 Powstańcy wsunęli się z czółnami w gąszcz łozy, ukryli się, jak mogli, i zajęli się nim z całą troskliwością. Po godzinie odzyskał przytomność, obejrzał się i wstał. Rany miał zawiązane, krew obmytą, odziali go, jak mogli.
 — Nie ruszaj się pan! — błagali.
 — Dziękuję, koledzy! Jużem zdrów! Płyńmy dalej, wszak dziś niedziela i tam na nas czekają. Nie było pogoni?
 — Nie. Może nas nie dostrzegli i pognali prosto. Ale pan jak im uszedł z życiem?