Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/184

VI.

OSTATNI BÓJ

 — Hej, kolego, wstawajcie! Potrzebują was!
 Aleksander otworzył oczy i zerwał się z ziemi. Żelisławski stał nad nim.
 — Co się stało? Może znowu chłopi? Jak mi Bóg miły, strzelać każę — wykrzyknął.
 — Nie, wszystko spokojnie, tylko placówka przywiodła jakiegoś człowieka, co się chce widzieć z tobą.
 — Może szpieg! Zawiązali mu oczy? — spytał młody człowiek, ruszając za chorążym.
 — Eh, teraz po niewczasie, to już oślepiają każdego!
 Posłaniec stał wśród dwóch zbrojnych. Wyglądał na dworaka i zdało się Świdzie, że go gdzieś już widział.
 — Czego chcecie? — Jestem — ozwał się niechętnie.
 — Mam list do pana.
 — Dawaj.
 Człowiek dobył kopertę z kieszeni. Aleksander rozerwał ją, przykląkł u ognia. List zawierał, co następuje:
 „Jeżeli pana Aleksandra Świdę obchodzi los i życie panny Władysławy Wismund, to niech natychmiast