Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/185

po odebraniu niniejszego uda się do Grabów i ukryje w bliskości pałacu! Czas mu resztę pokaże.”
 Powstaniec odczytał parę razy tę tajemniczą odezwę. Zmarszczył brwi, zgrzytnął zębami, zrozumiał.
 — Pan Czaplic cię tu przysłał! — huknął gromko na gońca, miażdżąc mu ramię w dłoni.
 Człowiek się zgiął i syknął z bólu.
 — Nie znam pana Czaplica! — szepnął wylękły.
 — Kłamiesz! Gdym był w Sterdyniu, tyś mi konia odebrał. Nie zapominam raz widzianej twarzy. Mów prawdę, bo ja nie żartuję, gdy się gniewam! Co było w liście?
 — Nie wiem.
 — A dlaczegóż pan pisze, żeś zaufany i udzielisz mi bliższych szczegółów! Przytem panienka miała ci dać ustne zlecenie do mnie.
 — Nie widziałem panienki od tygodnia, wyjechała do Grabów. Pan wysłał pierwszego lepszego ze służby. Ja dopiero od pół roku w Sterdyniu.
 — Panienka sama w Grabach?
 — Jest tam także stara pani Niestańska i Makarewicz pojechał z panienką.
 — Pani Ordyńcowa w Sterdyniu?
 — Nie, już dawno wyjechała zagranicę. U nas we dworze kwaterują kozacy.
 — Kto ci wskazał drogę do nas?
 — Pan mi powiedział.
 — Więc Moskale to wiedzą!
 — Nie wiem, panie. Oni się podobnie zbierają koło Żytniarki.
 — To dobrze! Mówiłeś prawdę. Masz dukata za