Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/198

niały krwią, piechury wdzierali się na trupy, brodzili w posoce, kłując niemiłosiernie.
 — Hurra, hurra, hurra!
 Kazimierz dobył szabli, ale w tejże chwili kilku kozaków rzuciło się nań ztyłu, zwaliło na ziemię, skrępowało w mgnieniu oka. Uprowadzili go nabok.
 — Hurra, hurra, hurra! — przed bagnetem moskiewskim zabrakło ofiar.
 — Stój! — zakomenderowali oficerowie.
 Żołnierze opuścili broń, otarli twarze z potu i sadzy, rozejrzeli się obojętnie po placu boju.
 Gromada trupów, połamana broń, puste torby od nabojów, czarne kałuże po ziemi, pozrywane gałęzie, a nad tem siwy dym, swąd spalenizny i nieokreślona, dusząca woń świeżej krwi.
 Kozacy już plondrowali po obozie, oficerowie otoczyli skrępowanego naczelnika.
 — Gdzie kasa? — szeptano w szeregach wojska. — Czy nam tu pohulać nie dadzą?
 I oczy żołdactwa szły chciwie po trupach i obozie. Nagle spieniony łeb koński wynurzył się z gęstwiny, był to ordynans, zakurzony, czerwony, spotniały jak upiór.
 — Cofać się do wsi, natychmiast! — krzyknął, podając majorowi pismo pułkownika.
 — A to dlaczego?
 — Tysiąc Lachów tu idzie. Nie dacie im rady dzisiaj. Wracajcie z jeńcami!
 Zawrócił konia i pognał zpowrotem.
 — Formuj się, broń na ramię, na prawo zwrot, w tył marsz!
 Komenda niespodziana jak piorun przerwała ma-