Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/220

tem, a com stracił, tego mi car nie da! — odrzekł Michałko.
 — A cóżeś stracił? — badał pan ciekawie.
 — Dobytek przepadł w dworskim pożarze co do nogi.
 — Nic nie wyratowałeś?
 — A nic, zajęło się nagle i poszło z dymem. Piętnaście sztuk miałem i dwa woły jak cacka, wiśniowe, dobrane jak jeden! Takich nie znaleźć w okolicy. Cóż mi teraz z pola, kiedy go zorać niema czem! Co mi ze swobody i woli?
 Chłop westchnął, cmoknął, splunął z desperacji.
 Czaplic trafił na najdrażliwszą strunę chłopskiej duszy.
 — Jak pan wróci, to dostaniesz woły! — wtrącił chytrze.
 Michałko ramionami ruszył, milczał.
 — Pan twój nie zginął. Wszak wiesz?
 — Nie słyszał.
 — Żyje, Moskale go szukają.
 — Nie wiem.
 — Już nawet trafili na ślad. Naczelnik mi mówił, że wiedzą, kto go przechowuje i kto wie o tem. No, z tymi będzie krucho! Za ich zdrowie świeczki w cerkwi stawiać nie warto. Będą wisieć.
 Michałko milczał, niezbadany, spokojny, nie zatrwożony groźbą, jakby jej nie rozumiał.
 — Nie słyszał! — powtórzył po chwili obojętnie.
 Czaplic rzucił jeszcze kilka słów potocznych, na konia cmoknął i pokłusował do wsi.
 Na samym jej wstępie stała duża karczma, a na