Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/222

ławą, kilka bab kłóciło się z żydówką o ceny jaj i płótna, bachory tarzały się po podłodze, szwargocąc między sobą, wieś żyła jeszcze w polu.
 Michałko usiadł.
 Żyd nie pytając, podał mu miarkę wódki. Zaczęła się gawęda, ożywiona ze strony Judy, mrukliwa ze strony chłopa. Mówiono o urodzajach i lesie, o pogodzie i ostatnim jarmarku, skończono naturalnie na parze wiśniowych wołów. Żyd stratę wziął do serca jak własną, omal nie płakał, nie był syt szczegółów pożaru. Michałko na pociechę wychylił trzeci i czwarty kieliszek, stał się rozmowniejszym.
 — A znacie wy woły Martyna w Słobodni? — zagadnął żyd.
 — Kto ich nie zna! Sławne na całą okolicę, od moich piękniejsze. Po sześć lat mają, rogi jak obręcze, a dzieckoby poprowadziło. Martyn szczęśliwy!
 — Można ich kupić.
 — Ot, pleciesz! Martyn szalonyby był. Dawali mu panowie ćwiartkami pieniędzy. Tylko się śmieje.
 Ręką machnął, zapalając fajkę.
 Żyd mu się do ucha przechylił.
 — A wam mogą one darmo przyjść — szepnął.
 — Na złodziejam się nie zdał! — odparł chłop pogardliwie.
 — Naco kraść! Nie kiwniecie nawet palcem, a ja sam przyprowadzę woły do chlewa — jak...
 — Jak co?
 — Jak mi powiesz, gdzie wasz panicz schowany w lesie.
 Chłop odskoczył jak oparzony, odepchnął żyda, za czapkę wziął.