Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/244

 — Powstańczą drogą — na Ural!
 Podskoczył, zbielał aż do warg, chwilę wściekłość zatamowała mu głos.
 — Na Ural, za nim, do niego! — wyszeptał z okropnym wyrazem twarzy. — Więc pani wie wszystko.
 — Wiem, że on cierpi, to dosyć! Czy pan sądził, że miłość moja to kwiat, co od szronu się warzy i opada? Kocham pana Świdę i przysięgłam mu, że go do śmierci nie odstąpię — nigdy!
 — Cha, cha. To niedaleki kres dla niego! — syknął.
 — Może być. Drogę mu pan zgotował! Ha, to grób znajdę na sybirskim szlaku — życie krótkie, a potem odnajdziemy się może!
 — Czy to stanowcze pani postanowienie?
 — Tak. On tam o mnie myśli, dla niego każda chwila wiekiem, muszę pospieszać.
 Milczał chwilę, pasując się z sobą.
 — Pani, miej litość nade mną, raz ostatni was o łaskę proszę! Pozostańcie w kraju, wróćcie do Sterdynia, zapomnijcie o przeszłości.
 — Nie mogę, panie Czaplic!
 — Zrobicie ze mnie innego człowieka, uratujecie mi duszę — proszę pozostać!
 — Za późno. Wiary w pana nic mi nie wróci.
 Zawahał się chwilę.
 — Pozostańcie... on tu wróci na moje słowo! — wyjąkał z niesłychaną trudnością — dajcie mi szczęście, a ja mu wrócę wszystko, co stracił.
 Uśmiechnęła się smutnie.
 — On wrócić nie zechce pod takim warunkiem...