Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/255

piersi. Nagłe przejście z mrozu do gorąca odbierało mu resztę przytomności, jak przez sen słyszał gwar, ruch i głosy kolegów.
 Śnieżyca tego dnia była straszna. Idąc, myśleli, że ich pochłonie rosyjski „buran“ i teraz w malignie zdawało się Aleksandrowi, że zaspy rosną wokoło niego: sięgają kolan, pasa, ramion — duszą.
 — Świda! — ktoś go szarpnął.
 Podniósł ciężką głowę, rozejrzał się zamglonemi oczami. Noc była. Łojówka dogasała na kominie skwiercząc. Kilku zesłanych otaczało go półkolem, szepcząc tajemniczo i gestykulując. Reszta spała po kątach. Ten, co go zbudził, stał pochylony nad nim i czekał, aż oprzytomnieje.
 — No, słyszysz! — zagadnął po chwili.
 — Aha.
 — Wiesz, my uciekamy zaraz tej nocy, sześciu.
 — Aha.
 — To miasto Ekaterynburg, rozumiesz. Kraj pełen kopaczy złota, są swoi, ukryją nas, pomogą. Straż przekupiona, pijana, w zawieję stracą ślad. Rozumiesz?
 — Aha.
 — No to wstawaj, ruszamy!
 Świda głową potrząsnął, pokazał wymownym ruchem swe nogi, ociekające krwią.
 — Głupstwo! — tamten zaprzeczył. — Gdy wolność blisko, ból fraszka. Chodź, wrócim do kraju.
 — Nie mam poco wracać.
 — Będziesz wolny.
 — Wszystko mi jedno.
 — Ależ, człowieku, opamiętaj się! Za trzy dni zo-