Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/257

nik więzienia, opowiadając straszny bunt Polski i straszniejszą nad wszystko nocną ucieczkę.
 Kobieta słuchała z zajęciem, obserwując swemi żywemi, czarnemi oczami postacie biedaków.
 — Ale ich połapią? — spytała.
 — Naturalnie.
 — I ukarzą?
 — Wezmą po sto pletni.
 — A ci, co tu są?
 — Ci już wzięli.
 — Za to, że nie uciekli?
 — A tak — odparł dobrodusznie naczelnik.
 Kobieta zaśmiała się.
 — To sąd słuszny, Makar Iwanow!
 — Ot, głupstwo splotłem przez wasze oczy, Pałagieja Fokowna. Wy mi zawsze rozum odbieracie, — śmiał się oprzytomniały urzędnik. — Ci dostali, bo milczą.
 — Może nie wiedzą nic.
 — Oho! Ten pod waszemi nogami, mógłby wiele powiedzieć, a zabić go można, nim usta otworzy. Wańka dziś go tak siekł, że mu ręce mdlały, a on ani pisnął.
 — Br... znać to po nim! Oh, wasz Wańka, to kat! Wszak on już nie żyje, czy dogorywa. Młody jeszcze, a gdzież go wloką?
 — Do waszego szwagra Michała, do Uroczyńska. Musiał tęgo nabroić. Ale żebym szukał powiernika, tobym go wziął.
 — Biedny on, biedny — szepnęła Moskiewka, wpatrując się w leżącego nawznak Świdę, i zadumała się, podparłszy brodę pięścią.