Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/258

 — Makar Iwanow! — rzekła nagle. — Zróbcie mi przyjemność.
 — Sto, tysiąc!
 — Każcie go stąd wziąć, wykąpać, ostrzyc, ubrać, obwiązać rany i nakarmić.
 — A to poco?
 — Żeby mi dogodzić.
 Podniosła się, spojrzała na oficera całym ogniem czarnych oczu.
 Miał minę zgorszoną, potem zdziwioną, potem zakłopotaną, potem zawrócił się na pięcie i ryknął w głąb kurytarza dwa imiona stróżów.
 Pokazała mu w uśmiechu zadowolenia dwa rzędy małych, równych, trochę od tytoniu żółtych zębów.
 — Lubię was za to, Makar Iwanow. Chodźmy.
 Wańka, co rano siekł Aleksandra, z równą pilnością zabrał się do jego toalety. Więzień dostał świeżą bieliznę, szynel, buty, ostrzyżono dziką brodę. Dał z sobą robić, co chciano. Myśl jego roztargniona błądziła ciągle wokoło owych, co uciekli w śnieżycę.
 Popchnięto go jak tłumok do kuchni naczelnika, Stróże się oddalili. Usiedł, a raczej padł na ławę u progu i pozostał bez ruchu, z opuszczonemi rękami i głową.
 — Posilcie się. Może chcecie wódki — posłyszał po chwili głos swej opiekunki.
 Stała u stołu z naczelnikiem i podawała mu własnoręcznie posiłek.
 Urzędnik był uśmiechnięty przyjaźnie.
 Świda spojrzał ponuro, odsunął misę ręką.
 — Dziękuję, nie chcę — zamruczał.
 — Czemu?