Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/268

stawisz na nową znajomość, to cię zduszę w nocy jak szczenię! Ot tak!
 I łącząc czyn do słów, ścisnął szyję Polaka tak silnie, że biedak zacharczał zdławiony.
 — Widzisz, nie słodko! — rzekł puszczając go. — A dasz wódki?
 — Nie mam za co.
 — No to zdechniesz, zaduszę!
 — Zaduś! — odparł obojętnie.
 Kryminalista spojrzał nań uważniej. Spostrzegł, że groźba żadnego nie wywiera skutku.
 — Kto ty? — zagadnął.
 — Katorżnik, jak widzisz.
 — A za co ty tutaj? Za krew?
 — Za bunt.
 — Aha, to ty Polak, ristokrat! Fiu, to u ciebie worek jest pewnie! Nu, to ja go sobie wezmę. Będziesz żyw, Polaczok — i poklepał go przyjaźnie po ramieniu.
 Szli milcząc jakiś czas i znowu zaczął gruby głos:
 — A nie masz ty czasem zaszytych papierków w odzieniu? Polaki to robią! Przed tobą był jeden taki. Mieszkał w mojej budzie i raz dopatrzyłem, jak wyjmował asygnatę. Dałem ja jemu, dałem, że aż zdechł coś w tydzień! Było w świtce sto rubli. Jak masz ty, to lepiej oddaj, pókim dobry.
 — Nie mam!
 — Ja sam zobaczę.
 Znowu milczeli, dochodzili do ostatniej chaty.
 — Teraz ty jeden Polak tylko! Wy jak muchy, przy mnie zginęło dwunastu, a ja zdrów i jeszcze drugie tyle przeżyję. Ot i nasza buda, my tylko zdro-