Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/272

 — Cóż tam wielkiego! Jak się położę, a ty wstaniesz, to mnie napoisz kiedy!
 — Eh, ja już nie wstanę. Trzy razy zwyciężałem chorobę i uciekałem stąd, trzy razy złapali! Ałłach tak chciał! Teraz ucieknę, będę wolny. Ach, ach, jak ciężko! Ty nowy?
 — Nowy. A gdzie podział się Perfiło?
 Świda usiadł obok niewidzialnego więźnia na ziemi.
 — Perfiło poszedł pić za twój worek.
 — Rozpiłował łańcuch?
 — Nie. Ma klucz, sam go sobie dorobił.
 — Gdzież on pije?
 — U Giersza, odstawnego sołdata. On trzyma wódkę. Perfiło obdziera wszystkich po chatach, chorym zabiera ostatnie łachmany i tam zanosi.
 — Czemuż się nie skarżą?
 — A któżby słuchał. Tu można źle zrobić! Kto silniejszy, broni się sam, ale każdego zwali powietrze, a wtedy koniec! Perfiło lękał się mnie przed pół rokiem, teraz lada nocy czekam, że mnie dobije. Mam srebrny amulet na piersi. Będzie pić za niego.
 Zamilkli i znowu ozwał się nieznajomy:
 — Ty słaby, żeś się poddał pierwszego wieczora. Ale drugi raz tak nie będzie. Dałeś mi śniegu, nie zapomnę. Gdy się rzuci na ciebie, przypełznę i zębami mu żyły porozrywam! Popamięta Czerkiesa.
 — Ty z Kaukazu?
 — Aha.
 — A dawno tutaj?
 — Dwa lata. Przedtem siedziałem w turmie, długo, bardzo długo. Nie było świadków żywych.