Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/278

 — Gdzie klucz od kajdan?
 Perfiło zaśmiał się zuchwale.
 — Niema, głupcy! Dajcie jeść — i idźcie won! Nic wam do nas w nocy!
 — Zabieraj jego stąd, Fiodor, do naczelnika!
 Kacap poturbował ich trochę, dali mu jednak radę, powlekli z sobą. Aleksander był samotny, tylko w kącie, leżał jeszcze trup Czerkiesa, zastygły...
 O północy zdało się Świdzie, że ktoś drzwi otworzył. Widział, jak Perfiło wracał, zwalił się nań, dusił, kąsał, palił ogniem.
 Była to zmora, gorączka, początek śmierci!
 Stróż go obudził nad ranem.
 — Stupaj!
 Chciał usłuchać i upadł. Miał twarz nieprzytomną, wzrok obłąkany, członki pokurczone od bólu. Stróż go trącił, splunął, zaklął, poczem z kolegą zabrali Czerkiesa, zamknęli chatę i poszli.
 Zostawili go, by się sam z śmiercią rozprawił.
 Pierwszych dni wieczorem zachodzili z kotłem: zastawali jedzenie nietknięte, zmarzłe — przestali myśleć o piecu, nikt nie zajrzał do budy!
 Ale dla biedaka nora była pełną. Zaludniały ją mary gorączkowe; tłoczyły się po ziemi, czepiały ścian, zasiadały piec, tańczyły po jego barłogu, po nim samym, pełzały wspólnie z robactwem!...
 Spalony pragnieniem, niezdolny się poruszać, bełkotał czasem z niemi — wypędzał, błagał, przeklinał — czasem zamierał zupełnie, i tylko niekiedy głos jego zmieniony pytał szeptem owych mar, jak w drodze z kraju:
 — Czy to już etap?...