Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/280

 — Łżesz, psie, złodzieju!
 Kacap wziął go za włosy i wstrząsnął brutalnie. Biedak zgrzytnął zębami.
 — Puść mnie, zbóju!
 — Nie puszczę! Oddaj amulet, bo cię pokraję na sztuki, żywcem!
 Czkawka przerwała mu mowę. Był bardzo czerwony, siny prawie, sapał... musiał mu alkohol palić wnętrzności.
 — Amuletu nie mam, więc dać nie mogę — odparł Polak słabym głosem i zamknął oczy.
 — Nu, to poczekamy!
 Perfiło wziął go na ręce, wyniósł na środek izby.
 Tam w wyżłobieniu stała błotnista kałuża, wrzucił go w nią, sam usiadł obok, sięgnął po łańcuch, który zostawiono u nogi Aleksandra... chwilę majstrował przy nim i legł wreszcie.
 Powstaniec podniósł się mozolnie, oparł rękami o ziemię; chciał wyczołgać się z błota... nie mógł. Kacap przykuł go do siebie, musiał zachować klucz.
 — Nu, leż cicho, bydlę, chcę spać! — wrzasnął ochrypłym głosem. — Uh, jak tu gorąco!
 A gdy Świda zrozpaczony wciąż się targał, Perfiło porwał się go bić, chciał kląć, ale się tylko zakrztusił, zachłysnął, otworzył szeroko usta i stał chwilę, jak rażony gromem.
 Twarz jego robiła się straszną, wargi poruszały się bez dźwięku — zaczął szarpać i rozdzierać odzież na piersi, i nagle zawył, jak zdławiony zwierz, i padł w błoto, nawznak, aż jękła ziemia.
 Aleksander patrzył przerażony.
 Pierś kacapa wzdymała się, rosła — chrapanie