Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/284

łapu nie ściekała wilgoć. Coś się z nim stało szczególnego, ale nie pojmował co?
 Mary gdzieś znikły wraz z cuchnącą słomą i stęchłem powietrzem budy, na środku nie było nawet brudnego kubła z jedzeniem — zato on sam leżał na drewnianem łóżku, miał siennik, koc na sobie i białą czystą koszulę.
 Boże, co to znaczy? Gdzie Perfiło, straż, Czerkies, czemu go nie pędzą na robotę, czemu on nieskuty — odkądże to dają takie posłania katorżnikom? Gdzie jego szynel? Kto w piecu napalił?
 Zdumienie dodało mu sił. Poruszył się i zajrzał w stronę ognia. Na zydlu, poprawiając płomień, siedział ktoś, plecami doń zwrócony.
 Świda się zatrząsł. Może to Perfiło ożył i czyha na jego obudzenie, aby się znęcać! Ale nie, postać była mniejsza, zresztą czyżby katorżnik pozostał tak długo w spokoju?
 — Kto tam? — spytał Świda nareszcie.
 Człowiek porwał się na równe nogi i podszedł.
 — To ja, paniczyku! — rzekł cicho.
 Aleksandrowi zabrakło głosu, siadł na posłaniu, wlepił oczy w to widziadło. Mimowoli sięgnął ręką do czoła i przeżegnał się. Myślał, że majaczy.
 — Makarewicz! — wyjąkał.
 — Ja sam, paniczu! Na wasze usługi. Może jeść czy pić chce panicz?
 — Stary, skąd się tu wziąłeś — ty! — Czy ja oszalałem?!
 — Ja sobie przyszedłem do panicza! Zanudziliśmy za wami — taj jesteśmy. Jakże paniczowi, zdrowiej?