Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/288

 Świda pobladł, wziął jej ręce w dłonie.
 — Pani porzuci mnie tutaj! W odwiedziny tylko przyszła — i wróci! — zagadnął z rozpaczą w głosie.
 — Ja? Przyszłam do pana! — odparła smętnie.
 — Carską łaskę mi pani przynosi?
 — O łaskę carską ja nie potrafię prosić! Wolę zginąć z panem w ucieczce!
 Powstaniec głowę zwiesił.
 — A jeżeli dogonią — i panią skażą?
 — To będziemy razem! Mnie będzie dobrze! — uśmiechnęła się, patrząc w jego niespokojne oczy.
 — Nie, to zginiemy razem! — wyszeptał.
 — Poco ginąć! — rzekł Makarewicz. — Albo tu nad wami sierotami Boga niema, albo to panicz sto razy w oczy śmierci nie patrzył, a przeto żyje! Szczęście wam jeszcze w niebie zapisane i przyjdzie — oj przyjdzie.
 Władka zadrżała — jak grot zatruty tknęła ją ta przepowiednia, wzbudziła złowrogie wspomnienie Czaplica.
 — Razem cierpieć nie boli! — szepnęła blednąc.
 — Nie boli! — powtórzył Świda. — Jam gotów na wszystko! Pójdziem! A niech przyjdzie kto nas rozdzielić, niech się spróbuje ze mną!
 — Chyba śmierć! — wymówiła uroczyście Władka.
 — Nawet i śmierć niech próbuje! — odparł z dawną swą zuchwałą energją. — Pójdziemy! Kiedy?
 Już się zrywał do czynu, jak sokół do lotu, ten sam, co tam w skrwawionym kraju wiódł partję wśród chłopstwa i kozaków — kiedyś.