Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/297

 Władka pożegnała rodzinę dozorcy, wyszła z nim do sieni, a stamtąd na schody drewniane, skrzypiące. Mieszkała w salce. Świda szedł za nią na górę, wprowadziła go do swego pokoju, zamknęła drzwi.
 — Co będzie? — spytała niespokojnie.
 — Jutro się wszystko rozstrzygnie. Jeśli naczelnik będzie nieubłagany, wieczorem uciekać będziemy! Niema co zwlekać. Giersza trzeba wtajemniczyć, by nam dał człowieka.
 — Naco?
 — Ruszymy tarantasem, ile sił w koniach; po drodze my ujdziemy pieszo, a człowiek będzie dalej uciekać. W ten sposób zyskamy na czasie.
 — Naradź się pan z Ignacym. I ja sądzę, że nie warto zwlekać! Lepiej się pan czuje?
 — Jak olbrzym silny i jak anioł szczęśliwy! A tak wierzę w to, że z panią się ocalę, jak w Boga!
 Uśmiechnęła się doń z rzewną słodyczą.
 Obejrzał się po izdebce.
 — Rzeczy pani wartoby zaraz dziś nieznacznie przenieść do tarantasu. Trzeba być gotowym!
 — Mało co ich jest. Proszę wziąć paczkę tylko i pieniądze. Pan teraz głową, ja wracam do swej podległej roli, której obym nie była nigdy zmieniała na rozporządzającą! Byłby pan w kraju i wolny!
 — I nieszczęśliwy i pani niegodny!
 Ucałował jej ręce, paczkę na ramię zarzucił, pieniądze schował w zanadrze.
 — Jutro rano przyjdę! — rzekł i wyszedł.
 Zaszedł bez przeszkody do Makarewicza. Stary przed piecem się wygrzewał.
 — Udało się? — zagadnął.