Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/300

 Zły z niej był poseł. Czołgać się do nóg nie potrafi, dokuczyć nie potrafi, nalegać aż do pochlebstw nie zdoła.
 Naczelnik siedział u biura, zimny, nieubłagany. Podniósł bure swe oczy i wlepił je w twarz kobiety kolącem, ostrem spojrzeniem.
 — Wasz interes? — spytał lakonicznie.
 — Chcę prosić pana o względność dla mego krewnego, który parę dni temu wstał z ciężkiej choroby.
 — Jaki to krewny? Kto? Urzędnik?
 — Nie. Katorżnik! Świda Aleksander!
 — Nazwisk katorżników nie znam! Numer jego?
 — 1475! On bardzo chory, panie.
 Urzędnik roztworzył wielką księgę, przerzucił kart kilkanaście i począł czytać. Twarz jego krzepła i twardniała, brwi ściągały się złowieszczo — skończył, ale zamiast odpowiedzi, zadzwonił.
 Służbowy stawił się na progu.
 — Dozorcę Anisimowa — rzucił naczelnik.
 We Władkę duch wstąpił. Był to ich dozorca.
 Upłynęło minut kilka. Moskal przerzucał dalej księgę, nareszcie wstał.
 — To on wasz krewny? — spytał z naciskiem.
 — On chory, panie, pozwólcie mu z tydzień spocząć jeszcze — odparła zcicha.
 — Poco? On dożywotni. Nie wróci wam ten brat! — syknął z dziwnym uśmiechem.
 Odwrócił się od niej. Anisimow stał w progu sztywny, prosty jak struna.
 Zwierzchnik popatrzył nań, dozorca zzieleniał.
 — Gdzie numer 1475-ty?
 — Chory, wasze wysokorodje!