Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/306

 — Napewno.
 — To pójdę tam. Po nocy najłatwiej się wcisnę.
 — A gdzież ta kazarma?
 — Nie wiem. — Wstawał już, ale opadł ciężko na stołek. Niesposób było rozpoczynać nic w nocy.
 — Jutro go popędzą do kopalń — szepnął.
 — Możecie obaj zginąć przez nieostrożność, — rzekła.
 Umilkli.
 Niepokój o wiernego sługę tłumił szczęście tego sam na sam. Zresztą było to ostatnie widzenie się przed śmiercią. On był gotów iść i ginąć, ona czuła, że tak być powinno. Już ich pokusa odstąpiła.
 — Papiery nasze oddał ten tygrys — rzekła po chwili — jechać kazał. Jutro wieczorem uciekamy na wolę Bożą.
 — Szaleństwo! — wymówił. — Zginiecie wy oboje!
 Uśmiechnęła się dziwnie.
 — O daj Boże! — odparła. — Będziemy nareszcie razem i wolni! O daj Boże!
 — Żeby ciebie nie męczyli. Łatwiej samemu cierpieć niż pomyśleć o bólu ukochanej istoty — szepnął.
 — I jabym z chęci teraz poszła na miejsce Makarewicza, za ciebie! — dodała niepewnym głosem.
 — Da Bóg każdemu z nas wiarę i zlituje się rychło.
 Ona pochyliła twarz w dłonie i tak długą chwilę myśleli oboje z rozkoszą o śmierci. O spoczynku nie pomyśleli wcale, jego paliła gorączka, ją bolała głowa szalenie. Na zydlu przy piecu usiedli oboje i owładnięci tysiącem wrażeń nie śmieli przerywać