Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/310

szkła i formy wklęsła w ciało i tworzyła dziwną wypukłość; wśród spłaszczonej, pozbawionej skóry twarzy, bielały zęby rozwarte jak do krzyku. Świeży był trup, jeszcze ociekał resztkami posoki, co nie wsiąkła w odzież katorżnika, ale do człowieka już nie był podobny.
 — Ot, ohyda! — splunął dozorca, odwracając się. — Zabierajcie go do naczelnika. Gdzie nosze?!
 Wtem coś sobie przypomniał, zwrócił się do tych, co przywieźli zabitego.
 — Aha, a numer? — spytał.
 — 1475. Pierwszy dzień u nas robił.
 Winda zapadła w głąb, wśród zgrzytu odwijających się łańcuchów.
 Za drzwiami, na dworze, ktoś krzyknął przeraźliwie:
 — Jezu!
 Ale nikt na to nie zważał, bo żołnierz służbowy gapił się na zabitego.
 Wzięto go na nosze, zakryto jakąś derką, dwu ludzi ujęło kije, i poszli za starszym, który wziął bumagę spiesznie skreśloną przez dozorcę z zawiadomieniem do władzy o wypadku.
 I ponieśli precz skrwawione resztki, a za nimi poszedł jeden tylko człowiek, zataczając się jak pijany.
 Czarny był i straszny, a wzrok miał obłąkany i dziki wyraz zaognionych oczu. Blady zachód ubarwił niebiosa bursztynowem światłem i ubrał w strój złocisty martwe zwłoki katorżnika. Bóg mu tak dawał świetny pogrzeb.
 U wnijścia do urzędowych budynków odpędzono precz człowieka, co szedł za noszami, zawarto drzwi.