Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/330

 Na widok dwu drabów z bronią, samotnik sięgnął także po sztuciec oparty o drzewo i czekał spokojnie zaczepki.
 Był wysoki, silnie zbudowany, młody jeszcze, ale niesłychanie wynędzniały i mizerny. Miał na sobie strzępy odzieży, na nogach strzępy butów, na głowie resztki kapelusza. Tylko twarz jego nie była ani znękaną, ani zmęczoną.
 Owszem, uśmiech się po niej błąkał, a w bystrych oczach świecił spokój i zadowolenie.
 Wyprostowany, z palcem na cynglu broni patrzył śmiało w oczy przybyłych. Nie był ani zbójem, ani złodziejem. Podobał się staremu.
 — Dzieńdobry — pozdrowił go pierwszy.
 — Dzieńdobry — odparł podobnież obcy, opuszczając broń.
 — Zwabiliście nas siekierą. Oddawna tu jesteście?
 — Od wczoraj.
 — A zdaleka?
 — Z Europy.
 — Prosto?
 — Nie. Pracowałem w New Yorku pół roku.
 — Myślicie się tu osiedlić?
 — A tak. Wyznaczono mi tutaj iść. Możem na cudzy grunt zaszedł?
 Simsonowie zaśmiali się unisono.
 — Tu niema cudzego gruntu. Gdzie spojrzysz, osiadaj, a coś zdobył, twoje. Jak zginiesz, to także twoje. My tu osadę mamy niżej nad potokiem. Dobra okolica, ale ciężko żyć, chyba tak jak my gromadą. Was ilu?