Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/331

 — Ja jeden z żoną — odparł z błyszczącemi oczami.
 — To mało. Nie dacie rady. Blockhauzu nie postawicie do zimy.
 — Ej, żona mi nie będzie zimować pod namiotem. Musi być chata, to i będzie.
 — Jeśli dotrzymacie, co mówicie, toście zuch. A długo szliście?
 — Dwa miesiące.
 — Tak sam zupełnie?
 — A sam.
 Simsonowie pokręcili głową.
 Słońce stało w południe. Podczas tej rozmowy obcy wziął się znowu do siekiery, a przybyli usiedli na świeżo ściętym pniu i dobywszy z torby kawał pieczeni, posilali się po wędrówce.
 — A wy sami z Niemiec? — badał stary, po przerwie.
 — Dalej. Na imię mi Aleksander.
 — To Sanders po naszemu — wtrącił Sam Simson.
 — A nazwisko mi Świda.
 — A mnie Simson Jack, a ten syn mój najmłodszy. Pięciu jeszcze mam takich.
 Nagle Sam jeść przestał i, otworzywszy szeroko oczy i usta, wpatrzył się w coś tak uporczywie, jakby w nadziemskie zjawisko. I stary się zdziwił.
 — Czy to wasza żona? — spytał.
 Świda się obejrzał, rzucił siekierę i podszedł naprzeciw nowo przybyłej.
 Władka to była, ta sama, równie piękna i wysmukła, w grubej odzieży, z kociołkiem dymiącej strawy