Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/335

bodę więźnia, który wnet myszkować zaczął po ziemi.
 — Mąż zabił tej nocy dwa węże w wozie — rzekła — szczęściem zobaczył je wczas.
 — To i w noc czuwacie?
 — Czuwamy, bo ognie trzeba utrzymywać. Wczoraj on zasnął, a ja pilnowałam. Nie upłynął kwadrans, posłyszałam okropny ryk koło konia, musiałam go zbudzić. Ledwie dobiegł i miał czas strzelić na trwogę.
 — Pantera zapewne. Bardzoście się przelękli?
 — Niebardzo. Już przywykłam. Psa mi najwięcej szkoda.
 — Wyhoduję wam młodego i przyniosę.
 — Dziękuję wam serdecznie — rzekła z radosnem spojrzeniem.
 Ośmielił się nieco.
 — Wasz mąż cudów dokazuje — ozwał się, pokazując materjał na chatę.
 — Wcześnie przed zimą blockhauz stanie, powiedzcie ojcu, — uśmiechnęła się z triumfem.
 — Niezawodnie. Ściany omal że gotowe, ale z dachem ciężej będzie, bo desek niema.
 W tejże chwili zaszeleściło w gęstwinie i Świda się pokazał. U pasa miał ptaszków parę zabitych.
 — Ej, już to tutejsza zwierzyna! — zawołał wesoło zdaleka. — Ani zająca, ani sarny, ani uczciwego ptactwa. Ot i cała zdobycz. Dzień dobry, panie Simson.
 Uścisnęli sobie dłonie i Świda położył się u nóg żony, zmordowany ostatecznie.