Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/350

wędrówkach, dwa miesiące dobrać się nie mógł, nareszcie pewnego dnia zatęsknił za przyjaciółmi z polany i ruszył do nich, odszukując w puszczy ścieżyny, którą latem wytrzebił w gąszczu.
 Nad wieczorem zaledwie zhasany okropnie i pomimo zimna potem zlany, dobił się trzebieży. Śnieg ją zasypał do połowy palisad, ślad tylko był do potoku po wodę, wejście było zabarykadowane.
 — Hop, hop! — począł wołać.
 Kundys mu odpowiedział głosem przeraźliwym jak piszczałka.
 — Hop, hop! — powtórzył donioślej.
 Drzwi chaty się rozwarły i Świda się pokazał.
 — Kto? — zawołał.
 — Któżby jak nie ja! — odparł Sam. — Co u was słychać?
 — Dobrze słychać! Witaj, przyjacielu!
 Odwalił barykady i uścisnął dłoń przybyłego.
 — A u nas od dwu tygodni gość jest w chacie! — rzekł wesoło, idąc za Simsonem.
 — Gość! — powtórzył zdziwiony Sam. — Może kto z waszego kraju?
 — A swój gość! — zaśmiał się Świda, otwierając drzwi.
 Samuel wszedł i stanął jak wryty.
 Koło ogniska, na sznurach zwieszała się trzcinowa kołyska, a z ławy na jego spotkanie wstała Władka, a gość półmiesięczny, czerwony, malutki na jej ręku, powitał przyjaciela domu żałosnem kwileniem.
 — Ot, masz i ojca chrzestnego, Władko! — zawołał Świda, zamykając starannie drzwi przed chłodem.