Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/358

 — Ile za skóry myślisz wziąć, Aleks? — spytała Władka.
 — Dolarów trzydzieści po potrąceniu kosztów zapasów i amunicji.
 Kobieta umilkła, kreśląc laseczką cyfry jakieś na ziemi.
 — Żeby dużo, dużo dolarów — szepnęła.
 — To co, jedyna?
 — Ot, marzenie. Zabralibyśmy dziecko i pojechali za morza!
 — Żeby wrócić do katorgi!
 — Nie. Tylko chwilę spojrzeć na swoje niebo, powietrzem odetchnąć i dziecku pokazać Ojczyznę. Wrócilibyśmy znowu tutaj!
 — Bardzo ci tęskno?
 — A tobie? — odpowiedziała pytaniem.
 — Mnie byle z tobą! — odparł szczerze. — Chcesz, pojedziemy. Poddani tutejsi jesteśmy, a tam, kto nas pozna, chyba groby! Nie zostało tam ni brata, ni pamięci, ni znajomych!
 — Brzozy nas poznają, powitają zboża. Czy tobie się nie śnią nasze łąki i ruczaje, stare krzyże i bory nie takie, jak tutejsze?
 — Śniły mi się po etapach i katorgach, a teraz to mi się śni albo ty, albo dziecko, ale pojadę rad z tobą, choć po łzy próżne pojedziemy, i koniec! Za dwa lata zbiorę potrzebną sumę!
 — O jakiś ty dobry, Aleks. Nicbym więcej nie chciała od życia, by tylko nasze dziecko wróciło do ziemi swojej, do pracy tam, do Grabów moich.
 — A, jabym chciał, by kiedy w życiu było takie szczęśliwe, jak ja teraz!