Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/359

 — Jak my oboje! — dodała Władka.
 — Ha, ha, ha! — rozległo się nagle. Nie ryk, nie wycie i nie głos ludzki.
 Oboje drgnęli i podnieśli oczy.
 Jakaś straszna postać wypełzła z gąszczu, o dwadzieścia kroków od nich.
 Wypełzła jak upiór leśny i zarehotała głosem, co mroził krew w żyłach.
 Miało to straszydło derkę indyjską na sobie, źle okrywającą wstrętną nagość, w pokaleczonych rękach długi sztuciec.
 — O Boże, to on! — krzyknęła Władka, nim Świda miał czas się opamiętać.
 — Ha, ha, ha! — rozległo się szatańskim triumfem, lufa sztućca zabłysła w krwawym zachodzie, zmierzona w piersi Aleksandra i w uśpione dziecię, i strzał padł jak błyskawica szybki.
 Nie uprzedził Władki.
 Rzuciła się przed broń, piersiami zasłoniła swe szczęście i skarb, przyjęła w siebie morderczą kulę bez jęku: zachwiała się tu i tam, szukając oparcia, i śmiertelnie tknięta, upadła na ręce męża i dziecko, obryzgując oboje potokiem gorącej krwi.
 — O Jezu! zajęczał Świda, porywając ją w objęcia.
 Rzucił dziecko i przypadł do niej oszalały, krew buchała z rany, oczy były zamknięte, twarz jak marmur biała, członki bez ruchu.
 Jego kochanie i życie gasło jak gwiazda, prześniony był sen szczęścia...
 I nagle obłęd go chwycił, porwał się od żony, skoczył. Krwi chciał, krwi, zemsty.