Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/41

wym sobie lekkim półuśmiechem, co na jej poważne oblicze rzucał niby promień jasności. Żeby Aleksander ją lepiej znał, wiedziałby, że uśmiech ten widziało bardzo mało osób.
 — Proszę pana, — rzekła głębokim, dźwięcznym głosem — myślałam, że zapomniał pan o nas!
 Potrząsł tylko głową — jeszcze mówić nie mógł.
 Posłuszny jej skinieniu, zajął miejsce na niskiem staroświeckiem krzesełku, co stało obok krosien. Dostrzegła jego zmieszanie i nieśmiałość. Spuściła głowę nad robotą i chwilę haftowała w milczeniu.
 Z pod jej palców na czerwonym jedwabiu występował srebrem tkany biały orzeł narodowy. Aleksander spostrzegł to dopiero teraz, gdy oprzytomniał nieco.
 — Rok przeszło nie widziałam pana — to niedobrze — zaczęła po małej przerwie, rzucając mu przelotne spojrzenie.
 — Ja widuję panią często — rzekł bardzo cicho — w kościele, w parku, na spacerach!
 — O, pan mnie szpieguje chyba?
 Milczał. Szukał w głowie, w chaosie, jednej ciągłej myśli. Bawić się słowami nie umiał.
 — Panno Władysławo! — ozwał się nagle, prawie gwałtownie.
 — Słucham. — Głos jej był równie słodki, poważny, nie zdradzał zdziwienia na ten niespodziany wybuch.
 — Czy to prawda, że pani wychodzi zamąż?
 — Za kogo naprzykład?
 — Za pana Czaplica.