Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/52

 — Niema Moskali? — było pierwsze słowo.
 — Niema.
 — Gdzież się podzieli?
 — Strzeliłem i uciekli.
 — A zabiłeś pan choć jednego?
 — Nie, jeden ranny!
 — Szkoda! Te łotry nie umieją wieszać! Brr — jak mnie zmęczyli. Gadałem im całą drogę, pókim nie omdlał, że to oni, a nie ja, bydło na szubienicę. Ach, wszak to pan ten sam, co to dziś rano... doprawdy, to Opatrzność mi pana przysyła! Pan pewnie chciał postronka mego na szczęście.
 — Czemu nie! — odparł Świda, zabawiony humorem w takiej chwili.
 — To ja go panu sam ofiaruję!
 — Powiedz mi pan lepiej, skąd się tu wziąłeś!
 — Ach, panie, to cała epopeja te trzy dni, com tu u was spędził — na dobitkę dziś piątek i dzień feralny! Eh, cóż — wstanę przecie! Kaducznie kark boli — nadkręciły go trochę te niezdary!
 Podniósł się przy pomocy Świdy; pomacał kark, skrzywił się, ale, nadrabiając miną, wyprostował się, odrzucił włosy z czoła i począł mówić dalej:
 — Trzeba panu wiedzieć, że nas tak tłukli w tamtym powiecie, że z całej partji na nogach zostałem sam! Reszta padła lub rozleciała się, jak rozpruty worek puchu!
 Myślę sobie: Matko Polsko! Czyż mam zostać żyw i cały, gdy ty giniesz! Eh, nie! Żelisławski nie wróci do Warszawy, toby wstyd był dla moich tam!
 Ot tedy, poszedłem do starszyzny. Wyprawiono