Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/57

umundurowane postacie — panował piekielny hałas, zamęt, bieganina.
 — Dalej iść niesposób, wróćmy, — szeptał Żelisławski — zapóźnimy się z raportem!
 — Musimy tam być! — odparł uparcie Świda, ręką dom wskazując.
 — Poco?
 — Bo tam zdrada!
 — Eh — a cóż to za dom?
 — Zarząd miejski i oficerska kwatera.
 — Ależ dostać się tam niesposób. Zabiją nas!
 — To i cóż?
 — A któż w takim razie pójdzie z raportem?
 — A cóż za raport damy, jeśli się nie dowiemy pewnego faktu czy słowa. Szpieg nie powinien zadawalniać się przypuszczeniem.
 — Ach, to cóż robić?
 — Idźcie ze mną i róbcie, co będę robił.
 Po tej rozprawie zginęli znowu w cieniach płotów. Pełzając, minęli „dumę” i obręb ruchu. Po chwili już pod parkanem, za uliczką, mignęły dwie czarne postacie; parkan ów obejmował dziedziniec i dom, tyłem dotykał cmentarza, wysoki był na kilka łokci. Po zaułku snuło się dużo gawiedzi i wojska.
 Dwaj ci nieustraszeni śmiałkowie, pod bokiem Moskali, cieniem ogrodzenia tylko osłonięci, pełzli powoli, ostrożnie, dążąc ku cmentarzowi. Parę razy ktoś ich prawie potrącił, wówczas wyciągali się nieruchomie, i wyglądali niby kłody drzewa w niepewnem świetle wieczoru. Obydwaj nie odzywali się do siebie, tamowali oddech, ale w myśli każdy miał się za straconego.