Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/64

 — Gdzie?
 — W dzikiej, zapadłej okolicy.
 — Ale pan ją znasz! Radź pan, jak się tam dostać i zdusić tę hałastrę jednym zamachem!
 — Spróbuję. Wojsko zebrane?
 — Pan mi to sam doradził. W tej chwili musiano już spędzić wszystkie roty.
 — Jutro mogą ruszać.
 — Rżnąć, siec! — wtrącił pułkownik.
 — A czemuż nie zaraz? — zagadnął nieufnie Aprasjew.
 — W noc, to niepodobieństwo! Tam niema drogi. Bądźcie spokojni. Partja nie ruszy z owego miejsca przed trzema dniami, ja za to ręczę.
 Gdy domawiał tych słów, za oknem cos zaszeleściło lekko, wiatr zapewne trącał o gałęzie wielkiej lipy pod ścianą; nikt na to nie zwrócił uwagi.
 Zaczęto wstawać i ruszać się w pokoju, a wśród konarów lipy dwa czarne cienie poczęły się też ruszać i szamotać.
 — Czyś zwarjował! — szepnął jeden, chwytając dłoń towarzysza, który mierzył w szybę.
 — Puść, kolego — ja zabiję tego nędznika! Puść — bo będzie źle! Ja go zaduszę, zębami zagryzę! Wiesz, to czarniawy pan z wysepki, ten, ten pies!
 — Milcz i zastanów się chwilę! Nie o mordzie nam myśleć — ale o pospiechu! On zdradził, a on tu jest naczelnikiem od narodowego rządu! Rozumiesz! Do partji nam trzeba wracać, nim świt będzie — ostrzec musimy braci! Prędzej, prędzej spuszczaj się na ziemię! Jego zostaw z Moskalami i szatanem! Chodź, chodź!